Terras outas de Dozón
ríspidas, graves e núas,
escasas de pan e son,
fartas de soles e lúas...
¡Terras outas de Dozón!
Terras bravas, montesías,
de menhires e cruceiros
que soñan baixo os luceiros
con antergas teoloxías.
Monte raso, monte enxebre,
campa da rola viuda,
da inqueda e medosa lebre
e a roiba cabra barbuda.
Monte triste, en soedade,
pardecendo de carrascos,
humilde saial de frade,
mantelo pobre de tascos.
Pedras dos cumes desfeitas
do lóstrego e do trebón
mudas, inmobres, ergueitas
como mans en oración.
Outos castros derrubados,
fondas covas atuídas
polos ósos requeimados
de guerreiros e druídas...
Todo en vós dorme calado
no colo da Saudade,
nun soño de eternidade
con degaros dos pasado!
¡Terras 0utas de Dozón!
Na hora da despedida
déixovos o corazón!
Vinvos vello que se non...
¡outra fora a miña vida,
terras de monte Dozón!
RAMÓN CABANILLAS
----.jpeg)
