Sanguiñedo, nobre terra
de ouriois cantareiros,
rexos homes pegureiros,
feros lobos na alta serra.
Alto Coto da Abiseira,
de empinada escorrentía,
do miñato, da bubela,
da pega e da cotovía.
Valdelobos, Valdecubas,
Monte Xis, o Valdasilva,
na inmensa soedade
vixiantes noite e día.
Valtrigás, o Zarnadelo,
Valdomiós, a Tragariza,
tolleitos polos coriscos,
mancados pola invernía.
Treboaba na casa do Vence,
o vento ruxía na de Avelino,
oulaban os cans na medianoite,
o eco subía ao Foxo do Cabrito.
A aldea é un antigo mosaico,
erixida paulatina no paso dos anos,
coa casa fidalga dos Varela
e co amplo corredor da casa Riando.
Vou camiño a Sanguiñedo
coa ledicia dos días solleiros,
a paisaxe envólveme na fronda
desde os Chaos de Cardueiro.
Manuel Busto Galego
----.jpeg)
