Nacín en lugar lonxano
hai xa dez lúas e pico,
mais cando marzo asomou,
sen ser cousa de capricho,
iniciamos a viaxe
un día de ceo limpo
cara a terras máis ao sur
cen ousados pintasilgos.
Nunha longa travesía
non exenta de perigos,
chegamos en primavera
a un país de moitos ríos,
de augas aínda puras,
un verdadeiro paraíso.
Decidimos afincarnos,
cada un buscou seu sitio:
-"Para pousar a aniñar
cumprirá levar bo tino".
Andei de póla en póla
polos ramallos perdido
na procura dun espazo
agachado e recollido;
andei polas fragas sombrizas,
enredeime nos caxigos
e dei co lugar ao xeito
para facer alí o meu niño
no bicarelo máis feito,
no ramallo máis erguido
dun bidueiro lanzal
preto do San Martiño.
Nas outas terras de Dozón,
onde deita o Cotofrío,
atopei o meu relanzo
cerca da fonte e do muíño.
Na terra de Bidueiros,
dos seus campos ao agarimo,
fiquei para sempre atado
do seu engado prendido.
Manuel Busto Galego
----.jpeg)
