SANGUIÑEDO

Sanguiñedo, nobre terra

de ouriois cantareiros,

rexos homes pegureiros,

feros lobos na alta serra.

Alto Coto da Abiseira,

de empinada escorrentía,

do miñato, da bubela,

da pega e da cotovía.

Valdelobos, Valdecubas,

Monte Xis, o Valdasilva,

na inmensa soedade

vixiantes noite e día.

Valtrigás, o Zarnadelo,

Valdomiós, a Tragariza,

tolleitos polos coriscos,

mancados pola invernía.

Treboaba na casa do Vence,

o vento ruxía na de Avelino,

oulaban os cans na medianoite,

o eco subía ao Foxo do Cabrito.

A aldea é un antigo mosaico,

erixida paulatina no paso dos anos,

coa casa fidalga dos Varela

e co amplo corredor da casa Riando.

Vou camiño a Sanguiñedo 

coa ledicia dos días solleiros,

a paisaxe envólveme na fronda

desde os Chaos de Cardueiro.

                                                          Manuel Busto Galego